M
MAGARSUS
Ziyaretçi
Bu oyuna başladığım günü hatırlıyorum mayıs ayı zamanları
Sıkıntıdan tek başımıza telefonda vakit geçiriyorduk tabi iş yok güç yok evlerine giren yok , işyerleri kapalı şehir ıssız takılırken zaman geçirmek için indirip başladığım bu oyunda şimdi o gece olanları yazıyorum ilginç bir hikaye benim açımdan.
Bizim için şubat ayı 6 sında bitti.
O gece ilk defa erkenden uyudum içimde bir huzursuzluk vardı aralıksız harika bir uykuya dalmışken 04:17'de cehenneme uyandım..
O bitmek bilmeyen 1 buçuk dakika . haftalar aylar yıllar gibiydi.
sabaha kadar soğuk yağmur ve karın altında sokakta olan biteni anlamaya çalışıyorduk telefonlar kitlendi çekmiyor kimseyi arayamıyorduk sadece siren sesleri , çığlık sesleri, ambulanslar askeri arabalar görüyorduk . günlerce sokakta kaldık . imkanı olanlar bizim gibi ailelerini başka şehirlere gönderdiler , köy evlerine geçtiler müstakil evlerde kaldılar . fakat ben gidemedim gitmek istemedim kaldım kimsenin para pul umrunda değildi herkes sadece enkazlara yardım etmek istiyordu genci yaşlısı zengini fakiri . Ne iş , ne okul , ne hayat vardı ıssız bir şehirdi sadece. pandemide sokağa çıkma yasağında bile böylesini görmemiştim . 3.günün sonunda televizyonu açtığımda o kahreden tabloyla karşılaştım.
Asla unutmayacağım ne o anı ne o geceyi ne bizden aldıklarını nede bize geri verdiklerini
Şubat ayı en kısa aydı ama tarihin en uzun acısını yazdı...
Umarım birdaha böylesi büyük bir felaketi Allah kimseye yaşatmaz.
Aylarca günlerce yanımızda olan maddi-manevi destek veren herkese gönülleri bizlerle olan her bir yurdum insanına teşekkürü borç bilirim <3
Sıkıntıdan tek başımıza telefonda vakit geçiriyorduk tabi iş yok güç yok evlerine giren yok , işyerleri kapalı şehir ıssız takılırken zaman geçirmek için indirip başladığım bu oyunda şimdi o gece olanları yazıyorum ilginç bir hikaye benim açımdan.
Bizim için şubat ayı 6 sında bitti.
O gece ilk defa erkenden uyudum içimde bir huzursuzluk vardı aralıksız harika bir uykuya dalmışken 04:17'de cehenneme uyandım..
O bitmek bilmeyen 1 buçuk dakika . haftalar aylar yıllar gibiydi.
sabaha kadar soğuk yağmur ve karın altında sokakta olan biteni anlamaya çalışıyorduk telefonlar kitlendi çekmiyor kimseyi arayamıyorduk sadece siren sesleri , çığlık sesleri, ambulanslar askeri arabalar görüyorduk . günlerce sokakta kaldık . imkanı olanlar bizim gibi ailelerini başka şehirlere gönderdiler , köy evlerine geçtiler müstakil evlerde kaldılar . fakat ben gidemedim gitmek istemedim kaldım kimsenin para pul umrunda değildi herkes sadece enkazlara yardım etmek istiyordu genci yaşlısı zengini fakiri . Ne iş , ne okul , ne hayat vardı ıssız bir şehirdi sadece. pandemide sokağa çıkma yasağında bile böylesini görmemiştim . 3.günün sonunda televizyonu açtığımda o kahreden tabloyla karşılaştım.
Asla unutmayacağım ne o anı ne o geceyi ne bizden aldıklarını nede bize geri verdiklerini
Şubat ayı en kısa aydı ama tarihin en uzun acısını yazdı...
Umarım birdaha böylesi büyük bir felaketi Allah kimseye yaşatmaz.
Aylarca günlerce yanımızda olan maddi-manevi destek veren herkese gönülleri bizlerle olan her bir yurdum insanına teşekkürü borç bilirim <3
