Fırat Yılmaz Çakıroğlu‘nun
aziz hatırasına...„
Şunu herkes bilsin, her şeyden önce,
Okulunda önder, baştı Fırat‘ım...
Duramadı ihaneti görünce,
Kabına sığmadı, taştı Fırat‘ım...
Yaşı yirmi iki, genç bir fidandı,
Okuluna soysuz itler dadandı,
Bir sürü köpeği kovarım sandı,
Üstlerine tem-tek koştu Fırat‘ım...
Onu gören itler, tir tir titredi,
Onlar silah çekti, Fırat kükredi,
“Teke tek gelin lan..„ dedi,
Allah... Allah deyip coştu Fırat‘ım...
Ocak pişirmişti Ocak Fırat‘ı!
Ocakta geçmişti bütün hayatı...
İki bin on beş‘in yirmi şubat‘ı,
Eski bir yaramı deşti Fırat‘ım!..
Yoksa bir ilahi sır mı Yarabbi?..
Aynı ülkü, aynı kader sahibi,
İmamoğlu, Özmen, Önkuzu gibi,
pusulara düştü Fırat‘ım...
Fırat o itlerden yara almıştı,
Çağrılan ambulans çok geç kalmıştı,
Onlar gelene dek, olan olmuştu!..
Artık şehitlere eşti Fırat‘ım…
Fırat şehadeti zaten peylemiş,
Bunu Arif değil, kader söylemiş!
Allah "Nebi"lere komşu eylemiş,
Bütün makamları aştı Fırat‘ım!..
